Nic dodać

nic ująć, choć uświadomił mi to dopiero ten obrazek. Z serii: najprawdziwsza prawda.

Cudne.

Nadal

podoba mi się boks. Na piłkę nożną nie będę tracić więcej nerwów. Zresztą w porównaniu z piłką boks jest wyjątkowo ładny.

Nieprawdaż? Ależ tak!

Świnia.

W końcu czytam Świnię w Prowansji i podoba mi się tu wszystko oprócz rozwodu. Razem z fabułą książki przechodzę przez wszystkie etapy fascynacji i planów zmiany swojego życia. Począwszy od hodowli kóz* i produkcji koziego sera,  po wielką tęsknotę za jesiennym grzybobraniem (połączoną z nieodpartym pragnieniem znalezienia pierwszego w życiu rydza), przez plany wyszkolenia psa* lub świni* do szukania trufli po lasach. Jestem w połowie książki więc pewnie czeka mnie jeszcze kilka ambitnych planów.

*choć zwierząt nie lubię i generalnie brzydzę się nimi

Fatalnie

zapowiada się ten dzień. Na skutek postępującej sklerozy zapomniałam zaopatrzyć się w bułki. W związku z tym jedyne co mogłam zjeść dzisiaj na śniadanie (a co nie wymagałoby wcześniejszego opuszczenia łóżka) to jogurt z otrębami i banan.Słodkie śniadanie to dla mnie jak pomyłka, zboczenie i barbarzyństwo w jednym.

Gdyby Francuzi chcieli na torturach wyciągnąć ze mnie jakieś tajemnice wagi państwowej, wystarczyłoby żeby regularnie podwali mi swoje śniadanie (kawa i słodki rogalik). Fuj, ble, fuj. A blogi traktujące o tym co autor jadł na śniadanie uważam za wyjątkowo żenujące.

W życiu

tak naprawdę szukam spokoju porównywalnego z tym, odczuwanym w trakcie patrzenia na zdjęcie Hiroshi Sugimoto: 

To trudniejsze niż myślałam i choć teraz nie chcąc zapeszyć czuję, że pomalutku zbliżam się do tego stanu, to i tak gdzieś tam kulę się ze strachu przed kolejnymi zakusami do wyprania mojego mózgu. Podobno ludzie się nie zmieniają . Rozliczać z czynów, które sami mają na sumieniu i z miną niewiniątka upokarzać w najbardziej wyrafinowany sposób. Staram się myśleć, że tak nie jest. Nie może tak być.

Najlepszy obiad świata.

Rukola na smażonych boczniakach z zapiekanym kozim serem i truskawkową redukcją balsamiczną.

Grillowany dorsz, smażony szpinak, ryż jaśminowy i sauvignon blanc. A do tego prawdopodobnie duuużo serca. W końcu to kulinarny debiut U. Ekstraklasa. Tfu. Liga Mistrzów z 8 kwietnia.

W dołku

pozimowym. Dzisiaj wszystko o czym myślę sprawia, że chcę zrobić tak:

Lepiej licz na siebie. Nie potrafię się tego nauczyć. A najwięcej kłamią Ci, którzy sami nazywają Ciebie kłamczuchą.

Niecodziennie.

Tak upłynął wczorajszy wieczór. Uświetniła go butelka Heidsieck & Co. Monopole. Chcieliśmy zaszaleć też z czarnym kawiorem, ale się nie udało ;)

Było bosko i bardzo wytrawnie. A kawior poczeka na wieczór sponsorowany przez zmrożona wódeczkę.

Życzenie.

Gdybym miała takie ciało, to piłabym wino wyłącznie w takim stroju.

Wyłącznie w domu i wyłącznie z U. Chyba zresztą wszystko robiłabym tak "wystrojona".

Bagiety.

Jeszcze 4 miesiące 15 dni i mam nadzieję, że zobaczę, powącham, spróbuję.

Wydaje mi się, że pierwszy raz w życiu. Chociaż mogę też nie pamiętać.

Brak słów.

Hasło dnia.

Aktualne od czasów do których sięgam pamięcią.

Z małą, kilkuletnią przerwą jakieś 18 lat wstecz. Wszyscy wiedzą, wszyscy milczą.

Nie lubię

kiedy ktoś mówi/pisze, że pochyla się nad czyjąś twórczością. W jakiś magiczny sposób doprowadza mnie to prawie do wymiotów. Wstrętne i sztuczne.

Pochylanie zostawiam krzywej wieży w Pizie.

Wielki dzień.

Dziś U. gotuje obiad. Cieszę się jak na wyjazd na wakacje. Poza tym jestem bardzo dumna, zachwycona i dopieszczona (nawet jeśli sam pomysł jest nieco wymuszony przeze mnie).

Nie wiem dlaczego patrząc na to zdjęcie myślę tylko o tym, że uwielbiam szmaragdy, szczególnie te w srebrze.

Je ne regrette rien.

Jak dobrze byłoby móc sobie tak zaśpiewać. Życie byłoby wtedy dużo lżejsze.

Ja śpiewając tę piosenkę zadławiłabym się przynajmniej raz i to porządnie.

Wspomnienie.

W drodze do pracy przypomniał mi się podstawówkowy konkurs recytatorski. I choć nigdy nie miałam specjalnych zdolności do wystąpień, a tym bardziej publicznego wczuwania się w słowo pisane, to konkurs wygrałam. Pewnie dlatego, że wybrałam wiersz inny niż "Urszula Kochanowska" Leśmiana. Samego poetę bardzo lubię, ale wysłuchanie jednego  wiersza w przynajmniej dwudziestu kiepskich odsłonach, było ciosem poniżej pasa dla mojego zrozumienia ludzkich wyborów.

Ja zdecydowałam się na "Kalinę" Lenartowicza. I nadal zastanawiam się czasem co ich wszystkich walnęło z tą Urszulką.

Planowanie.

W najbliższym czasie mam zamiar przeczytać tę książkę.

Zabawne związki tytułu z rzeczywistością.

Apetyt.

To coś czego ostatnimi czasy trochę mi brak. Zupełne novum. I chyba mimo wszystko nie lubię tego uczucia, gdy jest tak niewiele rzeczy na które miałabym ochotę. Po długim namyśle stwierdziłam, że jedyne co zjadłabym dzisiaj z prawdziwą przyjemnością to toto.

Hokkigai, surf clams, małże arktyczne. Mniam.

Pozytywnie.

Her Morning Elegance. Miło popatrzeć.

I typowo kobiecym zwyczajem pozazdrościć pięknych włosów.

Łyska.

Jedyny ptak, którego jestem w stanie rozpoznać bez pomocy. Pomijając wróble, gołębie i inne takie codzienne.

Na spóźniony pierwszy dzień wiosny.

Zawsze

ciekawiło mnie jak się robi takie zdjęcia.

Nigdy nie chciało mi się jednak tego zgłębić. Fajnie byłoby wiedzieć ot tak.

Lekarstwo.

Brudna podłoga, szmata do ręki, na kolana...

i leczymy ludzi z feminizmu. Brrrrr.

Pytanie na wieczór.

Should I buy me another glass of wine?

When everybody's dancing
I don't want to
When everybody's joking
I don't want to
When everybody's laughing
I don't want to
Everybody but me.

Ikona.

Klasa, styl, powściągliwość, melancholia, lekki chłód i doskonała harmonia. 

Rysy tak ponadczasowe i regularne, jakby były z innego wymiaru. Czasem skończone piękno ktoś może nazwać nudą. Cóż, uleganie modzie na niedoskonałości i inne diastemy przeszło mi wraz  z okresem dojrzewania.

Dobrze by było...

świetnie prezentować się w tej sukience i mieć na nią pieniądze. Nie mieć natomiast wyrzutów sumienia z powodu rozrzutności i próżności.

Hmmm, tego wszystkiego nie spełniają nawet złote rybki. Chyba, że od razu 2 lub 3.

Nieprawda.

Choć piosenkę lubię bardzo. Ale jeśli nie chce mi się z kimś rozmawiać, to tańczyć już wcale.

Do U. - zazwyczaj chce mi się z Tobą tańczyć i rozmawiać jednocześnie. A najlepiej jeśli Ty tańczysz, a ja patrzę i z Tobą rozmawiam. Wtedy jest raj.

Oczywistość.

Wystarczy się z tym pogodzić. Nie oczekiwać zbyt wiele.

I nie porównywać.

Kuchnia.

Yoshimoto Banana i jedna z dwóch przetłumaczonych na język polski książek jej autorstwa. Bardzo japońska, spokojna, pozbawiona wartkiej akcji, ale wyjątkowo refleksyjna i ładnie napisana.

O szukaniu siebie, godzeniu się ze stratą bliskich, pustce, którą trudno wypełnić, przyjaźni i jedzeniu. To ostatnie ma wprawdzie rolę wypełniacza, ale na widok nazw dań japońskich i sugestywnych opisów cieknie ślina.

Codziennie.

Właściwie to wszystko się zgadza. No prawie wszystko.

Nigdy przecież nie miałam nic przeciwko "déjeuner". Wprost przeciwnie. Mogłabym nawet dwa razy dziennie.

Jakby wczoraj.

A w 2009. Wakacje w kraju uważanym za brzydki. Senne, winne, festiwalowe, pijane Mesenich (a właściwie winnice wokół). Choć uciekł ostatni autobus, choć próba dogadania się z Niemcem po angielsku to więcej niż "Lost in transations", choć kusi wiele innych miejsc, to i tak chciałabym tam kiedyś wrócić. 

 

Tak, koniecznie w tym samym towarzystwie. Przeprowadzka też nadal wchodzi w grę. Willkommen an der Mosel. Was emphelen Sie?

Woody.

Tydzień po polskiej premierze wybrałam się na najnowszy film Allena "You will meet a tall, dark stranger". Brzmi prawie groźba. Ludzie mówią, że film jest kiepski.

Zaiste reżyser wziął tym razem na warsztat mało interesujący wycinek rzeczywistości, ale i tak udało mu się skleić z tej biedy całkiem zabawny i wyrazisty obrazek.

Kipię

złością, pluję jadem. Nigdy nie jestem w stanie doprowadzić niczego do końca, ani zrobić tego co sobie założyłam na 100%. Chciałam zamieszczać tutaj jedną, jedyną notkę dziennie. Nieważne o czym (może być nawet o strupku na kolanie), ale najchętniej o sprawach, które niezapisane szybko umknęłyby mi z pamięci. I co, po niespełna dwóch miesiącach pierwsza skucha. Taaaa, myslę sobie, że jak na mnie to i tak Matterhorn regularności.

Myślałam nawet wczoraj o nowym poście i wiedziałam co chcę napisać, ale alkohol szkodzi zdrowiu, planom, systematyczności i jasności umysłu. Zapomniałam, zasnęłam, olałam. Nie ma to jak cały weekend siedzieć w totalnej trzeźwości, żeby w niedzielny wieczór urządzić sobie piwny maraton (trzy piwa nie satysfakcjonują tak, jak kolejne dwa przyniesione na rauszu z żabki) i w pracy czuć się jak trup.

Dzisiaj nie będzie zdjęcia na znak żałoby po moich ambitnych planach nauczenia się regularności. A mogłoby być jakieś ładne, przecież w sobotę walczył Kliczko. I to jak, Solis do domu już w pierwszej rundzie :) Do domuuuuu mówię!

Dopiero teraz.

Czytam listy Osieckiej i Przybory. Czasem są urocze, czasem infantylne, czasem zadziwiająco szczere lub jeszcze bardziej zadziwiająco nieszczere.

Po tym przyjdzie czas na Galerię potworów.

PS. Po przeczytaniu całości, dochodzę do wniosku, że lektura pozbawiała mnie dużej części sympatii dla Agnieszki O. Jawi mi się teraz jako rozkapryszone i nieznośne babsko. Choć może to wina faktu, że cudzej korespondencji nie powinno się czytać. Te słowa skierowane były do kogoś innego, kto prawdopodobnie był w stanie znieść dużo więcej, niż chłodny czytelnik.

Cute as you.

Coś w tym jest.

Ffffound again.

Podziwiam.

Blog - Paris vs New York, a tally of two cities

Kreatywne, zabawne i na poziomie. Ze mnie zwykły copycat.

Tenis.

Wbrew obiegowej opinii, nigdy nie uważałam tego sportu za szczególnie elegancki. Wprost przeciwnie. Raczej pretensjonalny, pozerski i dla tych, którzy mają dwie lewe ręce i dwie prawe nogi. Ooooo o właśnie:

Chłopaki dacie radę.

Musicians.

Podobno to prawda:

Ja słabości do muzyków nie mam, ale może nie jestem najbardziej typową przedstawicielką płci pięknej. Usłyszałam od mojego U., że mówię barytonem i poruszam się z gracją osiedlowego penera (a to wszystko pojawiło się w kontekście słowa "urocze", taaaaa). Na dźwięk słowa artysta/muzyk spluwam przez lewe ramię.

Łazienka.

Nie powiem, taki widok mógłby zachęcić mnie do opuszczenia łóżka wcześniej niż o 7:15.

Choć pewnie i tak nie uchroniłoby mnie to przed notorycznym spóźnianiem się. Dzisiaj było nieźle, w pracy 08:07.

Nějakou hudbu.

Kto czytał ten wie.

A kto nie, to nie.

122 lata.

Gdyby żył, to obchodziłby 122 urodziny.

 
Jakiś czas temu postanowiłam zazdrościć mu Sankt Petersburga w życiorysie i talentu. Poza tym, niczego mu nie zazdroszczę. Wacław Niżyński z gracją.

Silna...

jestem psychicznie, bo gdyby było inaczej, to w ten głupi głupi dzień musiałabym wkleić to:

Więc dobrze, że jestem taka silna i nie muszę wspominać, że nawet jeśli zaprzeczysz to Ci nie uwierzę. Jak dobrze, że mam już to wszystko za sobą.

New York, New York.

A w nim William Klein i jego fotografie.Na ten przykład:

Ładne to.

Czekam i czekam.

Od lipca zeszłego roku. Od ostatniego szparagowego obiadu. Jeszcze tylko dwa miesiące.

I urządzę wielką szparagową orgię. Szparagi na śniadanie, obiad i kolację przez 7 dni w tygodniu. Gotowane, smażone, grillowane, białe, zielone, fioletowe, z pieprzem, z masłem, z parmezanem. Bożejezu ja chcę maj.

Wybieram.

Prowansję. Na wakacje. Sierpień 2011 pod znakiem wina i lawendy.

Najbardziej przesłodzone zdjęcie jakie udało mi się znaleźć. Tego właśnie mi potrzeba.

Aktor.

Dobry. Przystojny. Sympatyczny.

Mniej więcej od 2007 mam powody, żeby lubić go jeszcze bardziej.

Czytam.

Chwilami myślę, że to jego najsłabsza książka, chwilami, że nie do końca pamiętam już to, co było w pierwszej części. To jednak "nowy Murakami" i tak cholernie fajnie, że wraca ten sam co zawsze, ulubiony bohater.

Haruki Murakami, 1Q84, tom II.

Obiad.

Wczorajszy, bez fajerwerków. Oliwa z oliwek, czosnek, krewetki, sól, pieprz, anyż, sezam, natka kopru włoskiego i sok z cytryny. 

Prosto i smacznie. Choć zdjęcie brzydkie. Można dodać jeszcze trochę białego wina, gdzieś pomiędzy krewetkami, a solą. Gdyby było.

Strach.

Czasami boję się, że tak się stanie. Albo co gorsza już się stało.

I już nigdy się nie zrośnie. Za dużo słów, zbyt wiele szczegółów znam. 

Marissa Nadler, Thinking of you.

Food & Friends.

Kupuję od początku. I cały czas zastanawiam się, czy nie wyrzucam pieniędzy w błoto. "Kuchnia" od jakiegoś czasu dramatycznie obniżyła loty, wciskając śmieciowe informacje o tym co jedzą bohaterki "Seksu w wielkim mieście" lub o kolejnym nudnym przepisie Jamiego O.

Co do F&F, pierwszy numer był beznadziejny (treść artykułów poniżej średnio rozgarniętego gimnazjalisty, choć zdjęcia na bardzo wysokim poziomie), drugi nieco lepszy i trzeci znów do przodu. Czy kupię czwarty? Sama nie wiem. Bałwochwalcze i bezmyślne artykuły reklamowe o wspaniałościach polskich i skandynawskich restauracji trochę rażą, ale i tak zawsze to jakaś alternatywa i powiew świeżości. Raczej dla lanserów.

Kino.

W piątek zobaczyłam "Jak zostać królem". A w niedzielę przypomniałam sobie jak gówniane są Oscary. Dla mnie nagroda należy się nie Colinowi Firthowi, a wyrazistej postaci, którą przyszło mu zagrać. Rola, którą obroniłby najprzeciętniejszy aktor. A sam film, cóż prawda historyczna przedstawiona została tu zbyt czarno-biało (wątek brata). 

Na zdrowie jąkałom i Colinowi. Dobrze, że chociaż N. Portman się naprawdę należało.

Miniony weekend.

Był prawie idealny. Kino, domowa kolacja* (zabawa w porównywanie smaku dwóch białych win włoskich i serów: francuskiego Bleu d'Auvergne i swojskiego Lazura, dużo oliwy z oliwek, octu balsamicznego, bagietek, suszonych pomidorów, oliwek i szparagów), ukochana twarz, grudniowy obrus. Kolejny dzień i pączkowe popołudnie, brzuch pełen sushi, basen i jeden zdradziecki brudas na usługach równie zdradzieckiej i jeszcze brudniejszej wiedźmy. A zazwyczaj wystarczy tylko jedna osoba z tego duetu, żeby całkowicie zepsuć mi humor.

Cóż bilans start i zysków jak zwykle wychodzi na zero. Pozostaje zacząć wierzyć w sprawiedliwość wymierzaną  plagami egipskimi, tudzież chronicznym łysieniem. Ehhh, świat pełen świń.

* na zdjęciu

Dla mojego chłopca.

"I want to do with you what spring does to the cherry trees."*

Hiszpański niestety nie dla mnie. Zresztą chyba dla Ciebie też nie. Dla nas Japonia.

*Pablo Neruda.

Fallen Princesses V

Dżasmina. Jasmine.

Dina Goldstein, Fallen Princesses Project.

Fallen Princesses IV

Mała syrenka. Ariel.

Dina Goldstein, Fallen Princesses Project.

Fallen Princesses III

Królewna Śnieżka. Snowy.

Dina Goldstein, Fallen Princesses Project.

Fallen Princesses II

Czerwony Kapturek. Not-so-little red ridding hood.

Dina Goldstein, Fallen Princesses Project.

Fallen Princesses I

Kopciuszek. Cinder.

Dina Goldstein, Fallen Princesses Project.

Cet obscur objet du désir.

Od dawna planuję napad na fabrykę form. 

Bo generalnie tablice mnie trochę jarają.